Het is een ietwat wazige foto geworden (want ik gebruik nog altijd een gsm model met fotocameraatje dat inmiddels zo’n 8 jaren oud is), maar dit nieuwe werkstuk is haast gereed. Er volgen nog een paar kleine details en enige retouches, het spreekwoordelijke peper en zout, waarna ik deze schildering als “klaar” kan bestempelen. Aan de ene kant is dat altijd een heugelijk feit, aan de andere kant is de uitdaging over en is “de strijd gestreden” en is het schilderij geworden wat het is. Meestal ben ik nooit helemaal tevreden, maar als ik het een tijdje wegzet en daarna weer zie, los van de originele opstelling, ben ik meestal wel tevreden. Toch is het zo, dat er altijd wel iets in je blijft knagen dat zegt van: “het is nooit helemaal goed” of “hmmmm…. het is het nét niet….”. Het is, vrees ik, een deel van het beroep waar alle kunstscheppers wel last van hebben: de twijfel of het écht wel goed is of het écht wel die kwaliteit heeft die je er in wilt leggen. Ongezond is dit eigenlijk ook weer niet, want op die manier blijf je niet hangen in een maniertje en blijft het verlangen aangewakkerd dat er altijd nog progressie mogelijk is waarbij nieuwe wegen kunnen worden ingeslagen en/of nieuwe ontdekkingen kunnen worden gedaan. Zo blijft het scheppingsproces dynamisch en blijf je scherp met het idee om altijd het volgende schilderij tóch weer iets beter te gaan schilderen…..
Als het werkstuk is gedroogd, dan zal ik uiteraard een foto gaan maken met mijn digitale camera. Terugkerende kijkers en fans kunnen dan ook de komende tijd een betere foto verwachten.
Inmiddels ben ik met een nieuw werk begonnen vorige maand. Op de onderstaande foto’s valt het proces vanaf het begin te volgen. Via een tekening op het paneel wordt gewerkt aan de grisaille, de zwart – wit onderschildering, waarna de eerste kleurlagen er overheen worden gezet met transparante verf. Mochten er vragen zijn over dit proces, dan kun je me altijd vragen stellen via email of op dit weblog.
Voorts ben ik uitgenodigd om deel te nemen aan een manifestatie vanwege het 10 jarige jubileum van de Klassieke Academie in Groningen. Om dit lustrum te vieren organiseert de Academie de Klassieke Salon. Op vele plaatsen in de noordelijke provincies en enkele in Duitsland zullen allerlei tentoonstellingen worden georganiseerd waarbij zo’n 130 kunstenaars zijn betrokken. Ik zal, samen met verschillende collegae, enkele van mijn werken exposeren in het gemeentelijke Museum Heerenveen.
Als ik het bovenstaande werkstuk heb afgerond is het de bedoeling aan de slag te gaan met een opdracht. De conceptschets van dit project is al een feit.
Ook weer dit jaar wordt mijn werk gepresenteerd op de Kunst- & Antiekweekend in Naarden-Vesting. Er zullen een drietal werken te zien zijn op deze beurs. Ik word gepresenteerd door Galerie de Vreugd & Hendriks uit Zandvoort in stand nummer 17. Naast mijn werk heeft de galerie een prachtige collectie van andere collega’s. Het is zeker de moeite waard te gaan kijken voor de kunstliefhebber!
Met het navolgende werkstuk ben ik vorig jaar begonnen en het is toen ook volledig uitgewerkt. Toen ik met dit werkstuk bezig was pakten zich de donkere wolken boven mijn hoofd bijeen en ik weet nog dat ik dit paneel met veel moeite en energie met een zekere voldoening wist af te krijgen (zie blogbericht beneden). Toch is het een werk geworden met weliswaar een donkere achtergrond, maar met frisse sprankelende kleuren. Bij sommige werkstukken en projecten gaat het me erom dat het niet zo veel geeft wát er geschilderd wordt, maar veelal meer om hóé het geschilderd wordt. Daarmee bedoel ik dat wat er fysiek te zien valt, ondergeschikt is aan hoe iets geschilderd is. Ik sta nog met kinderschoenen aan wat dit betreft, want ik realiseer me dat dit denkfragment een enorm mentaal potentieel kan hebben. Ik heb deze schildering onder de serie “Meditaties” geschaard, zoals ik al eerder met andere werkstukken heb gedaan. Dit werkstuk zal eind deze maand te zien zijn op de Kunst- en Antiekbeurs in Naarden Vesting.
Meditatie nr. 12/ Meditation no. 12
Olieverf over acryl op paneel/ Oil over acrylic on panel
18,5 x 27 cm/ 7.5 x 10.6 inches
De laatste paar dagen ben ik bezig met een autobiografie van de schilder Édouard Manet (1832-1883). Hij was een vernieuwer in zijn tijd. En dat heeft hij geweten ook: Manet heeft heel wat kritiek over zich heen gekregen door de gevestigde orde van zijn tijd.
Édouard Manet (1832-1883)
Het is een lang verhaal om het hier allemaal op te schrijven. In het kort komt het hier op neer: men was in die tijd gewend te schilderen volgens een bepaald geïdealiseerd beeld, afkomstig uit de antieke wereld en verder gestoeld op ideeën die zijn ontstaan in de Renaissance. Deze “mengelmoes” van idealen resulteerde in een verstarde manier van afbeelden volgens romantische en idealistische principes. De menselijke vorm werd geïdealiseerd en vele schilderijen waren historiestukken of mythologische stukken volledig ontdaan van de werkelijkheid. En deze werkelijkheid was precies waar het Manet om ging. Hij begon, tegen de heersende mode in, mensen af te beelden van de straat. De gewone mens in zijn normale dagelijkse situaties. Ook zijn verfbehandeling was anders dan anders: de dimensionaliteit en het perspectief werd door Manet volledig anders geïnterpreteerd. Zijn doeken werden door zijn manier van schilderen “platter”, zodat je als kijker meer geconfronteerd werd met het schilderij zelf dan met de ruimtelijke afbeelding die was geschilderd. Verschillende van zijn werken monden uit in grote schandalen. Een van de bekendste “schandalen” is wel het werk dat hieronder is afgebeeld: Le Déjeuner sur l’Herbe ook wel bekend als De Picknick. Het is een groot werk (rond de 2 x 3 meter) waarbij een gewone Parijse vrouw naakt zit bij twee gewone heren in een park aan de picknick. Naakten schilderen was in die tijd niet erg, als het maar was ingebed in een historische of mythologische setting. Manet deed dit niet en het werk resulteerde in een enorm schandaal.
(Klik op de afbeelding voor een vergroting)
Rondom Édouard Manet groeide een groep schrijvers en schilders die streefden naar de uitbeelding van de gewone maatschappelijke realiteit zoals die zich aan hen voordeed. Onder hen bevonden zich o.a. Edgar Degas, Claude Monet, Charles Baudelaires (poëet), Henri Fantin-Latour, Emile Zola (schrijver), Auguste Renoir, Alfred Sisley en verscheidene andere bekende personages. Het pionierswerk van Manet zou uitmonden in de impressionistische stroming in de schilderkunst en het naturalisme in de Franse literatuur.
Beste mensen….. ik wens iedereen een goed nieuwjaar toe waarin vrede en voorspoed goede metgezellen mogen zijn!
De voortdurend terugkerende lezer van mijn blog zal het zeker niet ontgaan zijn dat er een enorm hiaat zit in mijn blog schrijfsels sinds midden vorig jaar. Wel, daar was een reden voor. Eind vorig jaar had ik een schildersblokkade: de nachtmerrie voor iedere creatieveling. Geloof me. Je zit voor je schildersezel en je vraagt je voortdurend af wat het zinvolle van je scheppingen nou eigenlijk zijn. Zo zit je te denken en donkere wolken beginnen langzaam aan de horizon te verschijnen. Met name in de huidige wereld is dit probleem voor mij soms nijpend; alles schijnt namelijk te draaien om geld en de economie…… en om de economie en het geld. Kapitaal everywhere. Het lijkt mij soms toe dat cultuur, geestelijke groei en principes, kunst, verantwoording en integriteit, in ons huidig maatschappelijk bestel meer en meer randverschijnselen worden waarin slechts “loosers” zich wagen aan dergelijke avonturen en concepten. Gelukkig komt er ook weer een tijd waarin je weer anders naar de dingen durft te kijken en op de ingeslagen weg doorgaat. Het is soms een eenzame weg en veelal tegen de heersende modegrillen in, maar niettemin, de wedloop dient gelopen te worden. En dus MOET er geschilderd worden.
Om het jaar goed te beginnen alhier een afgewerkt en nieuw werkstuk:
De waardevolle collectie/ The valuable collection
Olieverf en acryl op paneel/ Oil and acrylics on panel
35,5 x 23 cm/ 13.78 x 9.05 inches
Dit schilderij gaat eigenlijk over zaken die betrekking hebben op het bovenstaande. Onder een “waardevolle collectie” wordt veelal heel wat anders verstaan dan een simpel plantje, een eenvoudig zwart doosje en wat andere prullaria. Hup, weg ermee, zou je kunnen zeggen: de prullenmand wordt al open gedaan. Maar dat wat in eerste instantie “rommel” lijkt kan, door Andere Ogen bekeken, juist van enorme waarde zijn en van een ongekende betekenis blijken. Een reinigend rood (bloed) doet je opnieuw herboren worden en waarlijk groeien, met mooie blaadjes. En dat wat zwart leek, zelfs duister, blijkt een geheim in zich te herbergen bij het openen, dat een uitzicht geeft op een nieuwe wereld waarin klare helderheid in sprankelend wit je doet oprijzen en een visie geeft op de spiraal van de eeuwigheid waarin je terecht bent gekomen. Want het geknakte riet wordt niet gebroken en een kwijnend vlammetje zal niet gedoofd worden……
Vanaf 28 juni t/m 15 augustus is in galerie Pictura te Aijen (noord Limburg) een groepsexpositie met schilderijen en beelden die allemaal gerelateerd zijn aan het thema muziek. De expo heet dan ook: Een Muzikaal Intermezzo. Ook ik ben vertegenwoordigd met een werkstuk.
Ik laat de galeriehouder zelf aan het woord:
“Muziek beroert iedereen, inspireert, manipuleert, verleidt.
Door de geschiedenis heen hebben kunstenaars dit thema aangepakt door te proberen
geluiden en dans zichtbaar, tastbaar en visueel te maken. Misschien door de
herinnering aan een muziekstuk, door die ene sensuele aanraking teweeggebracht. Of
door de emotie tijdens het luisteren naar een adagio. Misschien door de fascinatie
voor een balletvoorstelling.
Er is geen cultuur in de wereld zonder muziek, waarschijnlijk wel culturen zonder
literatuur, zonder fiets, zonder geld of bezittingen. Muziek is een natuurlijk
onderdeel van ons dagelijks leven. Een onzichtbare belevenis steeds opnieuw.
Wij exposeren nu een scala van muzikale, visueel geworden inspiraties, waarbij
compositie, kleureffect en vakmanschap een belangrijke rol spelen. Zoals u gewend
bent bij Galerie Pictura.”
Voor meer informatie: http://www.galeriepictura.nl/
Er is weer een schilderij klaar dat ik graag wilde delen. Het is intussen nummer 11 geworden in de zogenaamde serie schilderijen die ik meditaties noem.
Meditatie nr. 11/ Meditation no. 11
Olie en acryl op paneel/ Oil and acrylics on panel
21,5 x 30 cm/ 8.7 x 11.8 inches
Deze serie werkstukken willen, door de normale schoonheid van eenvoudige voorwerpen om ons heen te presenteren, een open deur zijn naar het ongeziene. Het sublieme zo men wil. Wij als zintuiglijke wezens zijn afhankelijk van onze zintuiglijke waarneming. Toch ben ik er van overtuigd dat juist in het zintuiglijk waarnemen van eenvoudige voorwerpen een link kan worden gelegd met een schoonheid op een hoger niveau. Een schilderij of een beeltenis kan een rustpunt zijn in ons dagelijkse snelle bestaan. Dit schilderij wil daar weer een bijdrage aan leveren: vandaar de naam meditatie.
Zoals in de voorgaande jaren, doe ik ook dit jaar weer mee aan de groepsexpositie Meesterlijke Noorderlingen in galerie Den Andel. Hieronder is de flyer. Klik op de afbeelding voor een vergroting. Gaat dat zien!
Gelukkig, mijn weblog werkt weer naar behoren. Met dank aan mijn webmaster voor de accurate oplossing(en)!
Een tijdje terug heb ik het schilderij met de blokfluit afgerond. Ik heb het werkstuk “De opmaat tot stilte” genoemd en dat heeft, naast het feit dat de fluit daar ligt zonder gebruikt te worden en er dus stilte heerst, ook een andere, meer symbolische betekenis.
De opmaat tot stilte/ The overture to silence
Olieverf en acryl op paneel/ Oil and acrylics on panel
11,5 x 42 cm/ 4.5 x 16.5 inches
De ongebruikte fluit en het onbeschreven, welhaast smetteloze, stuk papier duidden op een onbeschreven hart of onbeschreven innerlijk wezen, waar stilte heerst. En daar waar alle geluiden verstommen (de ongebruikte fluit) en waar geen directe intenties meer zijn tot zelfbevestiging (het onbeschreven blad) kan een mens nader komen tot zichzelf, naderen tot de medemens én, heel belangrijk, een open ruimte bieden voor de Geheel Andere, die allang stond te wachten om tot ons te naderen. In de hedendaagse maatschappelijke setting is alles zo fragmentarisch en vluchtig met al het nodige lawaai er om heen, dat we het bovenstaande veelal als iets beangstigend zijn gaan zien. Dit schilderij wil, in zijn eenvoud, de toeschouwer uitnodigen tot verstilling en contemplatie, al was het maar voor enkele seconden.
