De lampionplant oftewel Physalis alkekengi in z’n Latijnse benaming. De prachtig oranje-rode gekleurde bloemkelk kent iedereen wel. Feitelijk is de oranje lampion de uitgegroeide vorm van de bloemkelk van de plant. Prachtig en wonderschoon is het in ieder geval en ook de vorm van de lampion is bijzonder. Voor de stillevensschilder een must om eens te proberen. Ook in dit project maak ik er weer gebruik van. In mijn vorige schilderij waren de lampionnen het hoofdthema, maar eigenlijk kwam ik met de lampionplant in aanraking toen ik met het concept bezig was van dit schilderij. Toen heb ik eerst maar een heel schilderij gewijd met de lampionplant als hoofdthema en nu ga ik weer verder met dit werk. Zo gaat dat soms. Dit werk is een opdracht. Het aardewerken kruikje, de lampion en het doosje zijn metaforisch voor het ongeziene en hebben allemaal een specifiek thema. Misschien leg ik dat nog wel eens nader uit. Op de foto heb ik dit werk wederom in de onderschildering gezet dat weer gaat werken als een stevig fundament voor de volgende fases.
Zoals voorzegd in mijn vorige blog hier het eindresultaat van het schilderij. Verschillende werken van mijn stilleven composities hebben soms een donkere achtergrond. Het is welhaast dé manier om voorwerpen met een clair obscure naar voren te laten komen tegen een donker fond. Je ziet dit gegeven heel veel bij de meesterlijke Nederlandse schilders uit de Gouden Eeuw (17e eeuw). Ook tegenwoordig zie je dat veel schilders dit idee herhalen en wellicht terecht: het is een mooie manier om een schildering tot leven te wekken. Ik vind het soms interessant om juist hedendaags werk te maken met een meer lichtere achtergrond en in dit werk heb ik getracht dit gegeven te verwerken.
Lichtbrengers, drie stuks/ Bringers of light, three pieces
Olie en acrylverf op paneel/ Oil and acrylics on panel
24 x 44,5 cm/ 9.5 x 17.7 inches
Een detail/ A detail
Het is een ietwat wazige foto geworden (want ik gebruik nog altijd een gsm model met fotocameraatje dat inmiddels zo’n 8 jaren oud is), maar dit nieuwe werkstuk is haast gereed. Er volgen nog een paar kleine details en enige retouches, het spreekwoordelijke peper en zout, waarna ik deze schildering als “klaar” kan bestempelen. Aan de ene kant is dat altijd een heugelijk feit, aan de andere kant is de uitdaging over en is “de strijd gestreden” en is het schilderij geworden wat het is. Meestal ben ik nooit helemaal tevreden, maar als ik het een tijdje wegzet en daarna weer zie, los van de originele opstelling, ben ik meestal wel tevreden. Toch is het zo, dat er altijd wel iets in je blijft knagen dat zegt van: “het is nooit helemaal goed” of “hmmmm…. het is het nét niet….”. Het is, vrees ik, een deel van het beroep waar alle kunstscheppers wel last van hebben: de twijfel of het écht wel goed is of het écht wel die kwaliteit heeft die je er in wilt leggen. Ongezond is dit eigenlijk ook weer niet, want op die manier blijf je niet hangen in een maniertje en blijft het verlangen aangewakkerd dat er altijd nog progressie mogelijk is waarbij nieuwe wegen kunnen worden ingeslagen en/of nieuwe ontdekkingen kunnen worden gedaan. Zo blijft het scheppingsproces dynamisch en blijf je scherp met het idee om altijd het volgende schilderij tóch weer iets beter te gaan schilderen…..
Als het werkstuk is gedroogd, dan zal ik uiteraard een foto gaan maken met mijn digitale camera. Terugkerende kijkers en fans kunnen dan ook de komende tijd een betere foto verwachten.
Inmiddels ben ik met een nieuw werk begonnen vorige maand. Op de onderstaande foto’s valt het proces vanaf het begin te volgen. Via een tekening op het paneel wordt gewerkt aan de grisaille, de zwart – wit onderschildering, waarna de eerste kleurlagen er overheen worden gezet met transparante verf. Mochten er vragen zijn over dit proces, dan kun je me altijd vragen stellen via email of op dit weblog.
Voorts ben ik uitgenodigd om deel te nemen aan een manifestatie vanwege het 10 jarige jubileum van de Klassieke Academie in Groningen. Om dit lustrum te vieren organiseert de Academie de Klassieke Salon. Op vele plaatsen in de noordelijke provincies en enkele in Duitsland zullen allerlei tentoonstellingen worden georganiseerd waarbij zo’n 130 kunstenaars zijn betrokken. Ik zal, samen met verschillende collegae, enkele van mijn werken exposeren in het gemeentelijke Museum Heerenveen.
Als ik het bovenstaande werkstuk heb afgerond is het de bedoeling aan de slag te gaan met een opdracht. De conceptschets van dit project is al een feit.
Ook weer dit jaar wordt mijn werk gepresenteerd op de Kunst- & Antiekweekend in Naarden-Vesting. Er zullen een drietal werken te zien zijn op deze beurs. Ik word gepresenteerd door Galerie de Vreugd & Hendriks uit Zandvoort in stand nummer 17. Naast mijn werk heeft de galerie een prachtige collectie van andere collega’s. Het is zeker de moeite waard te gaan kijken voor de kunstliefhebber!
Met het navolgende werkstuk ben ik vorig jaar begonnen en het is toen ook volledig uitgewerkt. Toen ik met dit werkstuk bezig was pakten zich de donkere wolken boven mijn hoofd bijeen en ik weet nog dat ik dit paneel met veel moeite en energie met een zekere voldoening wist af te krijgen (zie blogbericht beneden). Toch is het een werk geworden met weliswaar een donkere achtergrond, maar met frisse sprankelende kleuren. Bij sommige werkstukken en projecten gaat het me erom dat het niet zo veel geeft wát er geschilderd wordt, maar veelal meer om hóé het geschilderd wordt. Daarmee bedoel ik dat wat er fysiek te zien valt, ondergeschikt is aan hoe iets geschilderd is. Ik sta nog met kinderschoenen aan wat dit betreft, want ik realiseer me dat dit denkfragment een enorm mentaal potentieel kan hebben. Ik heb deze schildering onder de serie “Meditaties” geschaard, zoals ik al eerder met andere werkstukken heb gedaan. Dit werkstuk zal eind deze maand te zien zijn op de Kunst- en Antiekbeurs in Naarden Vesting.
Meditatie nr. 12/ Meditation no. 12
Olieverf over acryl op paneel/ Oil over acrylic on panel
18,5 x 27 cm/ 7.5 x 10.6 inches
De laatste paar dagen ben ik bezig met een autobiografie van de schilder Édouard Manet (1832-1883). Hij was een vernieuwer in zijn tijd. En dat heeft hij geweten ook: Manet heeft heel wat kritiek over zich heen gekregen door de gevestigde orde van zijn tijd.
Édouard Manet (1832-1883)
Het is een lang verhaal om het hier allemaal op te schrijven. In het kort komt het hier op neer: men was in die tijd gewend te schilderen volgens een bepaald geïdealiseerd beeld, afkomstig uit de antieke wereld en verder gestoeld op ideeën die zijn ontstaan in de Renaissance. Deze “mengelmoes” van idealen resulteerde in een verstarde manier van afbeelden volgens romantische en idealistische principes. De menselijke vorm werd geïdealiseerd en vele schilderijen waren historiestukken of mythologische stukken volledig ontdaan van de werkelijkheid. En deze werkelijkheid was precies waar het Manet om ging. Hij begon, tegen de heersende mode in, mensen af te beelden van de straat. De gewone mens in zijn normale dagelijkse situaties. Ook zijn verfbehandeling was anders dan anders: de dimensionaliteit en het perspectief werd door Manet volledig anders geïnterpreteerd. Zijn doeken werden door zijn manier van schilderen “platter”, zodat je als kijker meer geconfronteerd werd met het schilderij zelf dan met de ruimtelijke afbeelding die was geschilderd. Verschillende van zijn werken monden uit in grote schandalen. Een van de bekendste “schandalen” is wel het werk dat hieronder is afgebeeld: Le Déjeuner sur l’Herbe ook wel bekend als De Picknick. Het is een groot werk (rond de 2 x 3 meter) waarbij een gewone Parijse vrouw naakt zit bij twee gewone heren in een park aan de picknick. Naakten schilderen was in die tijd niet erg, als het maar was ingebed in een historische of mythologische setting. Manet deed dit niet en het werk resulteerde in een enorm schandaal.
(Klik op de afbeelding voor een vergroting)
Rondom Édouard Manet groeide een groep schrijvers en schilders die streefden naar de uitbeelding van de gewone maatschappelijke realiteit zoals die zich aan hen voordeed. Onder hen bevonden zich o.a. Edgar Degas, Claude Monet, Charles Baudelaires (poëet), Henri Fantin-Latour, Emile Zola (schrijver), Auguste Renoir, Alfred Sisley en verscheidene andere bekende personages. Het pionierswerk van Manet zou uitmonden in de impressionistische stroming in de schilderkunst en het naturalisme in de Franse literatuur.
Beste mensen….. ik wens iedereen een goed nieuwjaar toe waarin vrede en voorspoed goede metgezellen mogen zijn!
De voortdurend terugkerende lezer van mijn blog zal het zeker niet ontgaan zijn dat er een enorm hiaat zit in mijn blog schrijfsels sinds midden vorig jaar. Wel, daar was een reden voor. Eind vorig jaar had ik een schildersblokkade: de nachtmerrie voor iedere creatieveling. Geloof me. Je zit voor je schildersezel en je vraagt je voortdurend af wat het zinvolle van je scheppingen nou eigenlijk zijn. Zo zit je te denken en donkere wolken beginnen langzaam aan de horizon te verschijnen. Met name in de huidige wereld is dit probleem voor mij soms nijpend; alles schijnt namelijk te draaien om geld en de economie…… en om de economie en het geld. Kapitaal everywhere. Het lijkt mij soms toe dat cultuur, geestelijke groei en principes, kunst, verantwoording en integriteit, in ons huidig maatschappelijk bestel meer en meer randverschijnselen worden waarin slechts “loosers” zich wagen aan dergelijke avonturen en concepten. Gelukkig komt er ook weer een tijd waarin je weer anders naar de dingen durft te kijken en op de ingeslagen weg doorgaat. Het is soms een eenzame weg en veelal tegen de heersende modegrillen in, maar niettemin, de wedloop dient gelopen te worden. En dus MOET er geschilderd worden.
Om het jaar goed te beginnen alhier een afgewerkt en nieuw werkstuk:
De waardevolle collectie/ The valuable collection
Olieverf en acryl op paneel/ Oil and acrylics on panel
35,5 x 23 cm/ 13.78 x 9.05 inches
Dit schilderij gaat eigenlijk over zaken die betrekking hebben op het bovenstaande. Onder een “waardevolle collectie” wordt veelal heel wat anders verstaan dan een simpel plantje, een eenvoudig zwart doosje en wat andere prullaria. Hup, weg ermee, zou je kunnen zeggen: de prullenmand wordt al open gedaan. Maar dat wat in eerste instantie “rommel” lijkt kan, door Andere Ogen bekeken, juist van enorme waarde zijn en van een ongekende betekenis blijken. Een reinigend rood (bloed) doet je opnieuw herboren worden en waarlijk groeien, met mooie blaadjes. En dat wat zwart leek, zelfs duister, blijkt een geheim in zich te herbergen bij het openen, dat een uitzicht geeft op een nieuwe wereld waarin klare helderheid in sprankelend wit je doet oprijzen en een visie geeft op de spiraal van de eeuwigheid waarin je terecht bent gekomen. Want het geknakte riet wordt niet gebroken en een kwijnend vlammetje zal niet gedoofd worden……
Tijdens de zomer ben ik niet echt op vakantie gegaan, maar ik ben wel verschillende dagjes uit geweest. Wat dat betreft heeft “ons eigen” Nederland prima mogelijkheden te bieden om je onder te dompelen in kunst, geschiedenis en cultuur. De werkzaamheden in het atelier stonden dus, zo nu en dan, even stil.
In het atelier ben ik de laatste weken aan de slag gegaan met een nieuw schilderij dat in de maak is (zie foto) en dat ik weldra, als het geheel klaar is en naar tevredenheid is afgewerkt, hier zal posten op mijn weblog.
Daarnaast ben ik verder gegaan met het schilderen van de onderschildering van het volgende werkstuk:
Deze onderschildering, de zgn. grisaille, is nu geheel voltooid en aanstonds kan ik beginnen over deze laag de eerste kleuren aan te brengen. Het wordt nog een heel karwei, maar ik denk dat dit een interessant project aan het worden is. Al met al, wordt vervolgd!
In kasteel Arcen en in de kasteeltuinen is van 11 juli t/m 30 september een tentoonstelling van schilderijen en beelden. Ik zelf ben één van de deelnemers. Iedereen is van harte uitgenodigd om dit kunstevenement te bekijken in een prachtige sfeer en historische entourage. Wees welkom!
Klik op de afbeelding om te vergroten
