Sietse W. Jonker

Het ziet er naar uit dat door een crash van mijn webhost mijn laatste blog is gewist, dus laat ik hetzelfde item nog maar eens bespreken: de verfhuid.
Ik hoor nog al eens gauw dat mensen tegen me zeggen met betrekking tot mijn schilderwerk “goh, wat gedetailleerd…” of “tjonge het lijkt wel een foto….”. Het is leuk om dergelijke ‘schouderklopjes’ te mogen ontvangen, maar ik weet zelf wel dat de waarheid van dergelijke opmerkingen ergens in het midden liggen. Het één en ander heeft altijd veel te maken met hoe de schilder zijn verf op de drager aanbrengt. Hier komt het fenomeen de verfhuid om de hoek kijken. Ikzelf kan altijd erg genieten van hoe de verf is aangebracht en hoe dat er uitziet, ook van dichtbij. Voor mij heeft de verfhuid iets geheimzinnigs. Ik kan ook wel uitleggen waarom dat zo is. De verfhuid is datgene wat het schilderij het meest tastbaar maakt. Het is als het ware de tastbare vorming van een geestelijke gedachte. En dat is mooi en erg kostbaar.

Hierboven heb ik een afbeelding geplaatst van mijn schilderij ‘De poort naar een andere wereld’ (scroll even naar beneden naar een eerder blog voor het gehele schilderij). In feite bestaat de verfhuid van mijn werk uit allerlei verschillende puntjes en lijntjes. Dit vormt een soort van ‘rasterwerk’ waardoor de schildering zijn gezicht krijgt. Een nauwkeurige vorm van impressionisme zeg maar.  Er zijn vakbroeders die echter veel gedetailleerder schilderen dan ik. Ik noem mezelf dan ook geen fijnschilder. Wel schilder ik vrij nauwgezet, maar dat is wat anders dan al die details.
En dan…. het schilderij een foto? Een schilderij zal nooit een foto worden hoeveel het er soms ook op kan lijken. Waarom? Omdat een schilderij geschilderd is met verf en dus niet een foto kan zijn. Zelfs als je realistisch schildert interpreteert de kunstschilder altijd de realiteit zoals hij/ zij het ziet. Een puur subjectief verschijnsel dus. Nou kan een goede fotograaf ook hele mooie autonome dingen doen met fotografie, maar dat is een heel ander verhaal…..